Zwiedzający w jaskini przywita oprócz przewodnika po jaskini również malowniczy zakątek z zabytkowym budynkiem administracyjnym pod szczytem Velký Špičák z bukowym lasem na skalistych zboczach. Z odludzia przy dobrej widoczności jest piękny widok na grzbiet Grubego Jesioniku z przełęczą Červenohorské sedlo i niedaleką wieżą widokową Zlatý chlum. Kamenista ścieżka między prastarymi bukami prowadzi do głębokiej skalnej rozpadliny z schodami do pierwotnego, od średniowiecza znanego wejścia do jaskini. Okoliczne skaliska niosą ślady historycznego wydobycia marmurowych bloków, zbocza są pradawnymi hałdami małych kamieniołomów. Z korytarza wejściowego już po kilku krokach skręca na północny zachód niedostępny do zwiedzania wąski korytarz do tzw. Dolnego piętra z przepaścią o głębokości 10 m i jeziorkiem na dnie (podczas powodzi w 1997 roku nie tylko stąd woda dostała się aż na trasę zwiedzania). Tylko trochę dalej można zajrzeć do małej przepaści Kostnica, nazwanej od znaleziska kości drobnych kręgowców z plejstocenu. Po lewej stronie następuje Królewski grobowiec, wapienny blok pokryty warstwą sintru przypominający sarkofag.

Po całej jaskini na ścianach i stropach jest wiele historycznych napisów i rysunków. Skrzyżowanie korytarzy zwane Kalwaria jest najciekawszym miejscem labiryntu. Oprócz typowych sercowatych profili korytarzy na ścianach jest wiele cennych malowideł. Interesujące jest zwłaszcza odrestaurowane malowidło adoracji krucyfiksu.

Trasa dalej prowadzi Podwójnym korytarzem sercowym koło 8-metrowej małej przepaści i sztucznie przebitym tunelem do największego pomieszczenia systemu jaskiniowego – Wielkiej sali, zwanej też Sala Rippera od nazwiska autora pierwszej mapy jaskini. Sala powstała na skrzyżowaniu kilku korytarzy, z których jeden znów cechuje wyraźny sercowaty profil. Za Wielką salą następuje ostatnie udostępnione pomieszczenie – sala Nadziei z wąskim korytarzykiem – korytarzem Nadziei. To tutaj badacze przewidywali dalszy ciąg systemu jaskiniowego, ale wszystkie próby jego odkrycia skończyły się niepowodzeniem; korytarze zwężają się do zera. Również w sali Nadziei i w korytarzu Nadziei jest wiele starych napisów i rysunków.

Sztuczną sztolnią przebitą w 1954 roku zwiedzający wychodzą z jaskini i byłym kamieniołomem wracają do budynku administracyjnego. W niszach sztolni jest odkryty geologiczny kontakt marmurów supikowickich z granitem masywu żulowskiego i metamorfizowanej skały tzw. strefy kontaktowej. Wystawione są tu okazy polerowanego marmuru supikowickiego, który do dziś wydobywa się jako wysokiej jakości kamień dekoracyjny i licowy.